اگر گناه وزن داشت   ؛  

هیچ کس را توان آن نبود که قدمی بردارد ؛

 

تو از کوله بار سنگین خویش ناله میکردی ...  

و من شاید ؛ کمر شکسته ترین بودم

 

اگر غرور نبود   ؛  

چشمهایمان به جای لبهایمان سخن نمیگفتند ؛ 

و ما کلام محبت را در میان نگاههای گهگاهمان جستجو نمیکردیم

 

اگر دیوار نبود   ؛ نزدیک تر بودیم ؛  

با اولین خمیازه به خواب میرفتیم  

و هر عادت مکرر را در میان ۲۴ زندان حبس نمیکردیم

 

اگر خواب حقیقت داشت   ؛  

همیشه خواب بودیم

 

هیچ رنجی بدون گنج نبود ...

ولی گنج ها شاید بدون رنج بودند

   

اگر همه ثروت داشتند   ؛  

دل ها سکه ها را بیش از خدا نمی پر ستیدند  

و یکنفر در کنار خیابان خواب گندم نمیدید ؛ 

تا دیگران از سر جوانمردی ؛  

بی ارزش ترین سکه هاشان را نثار او کنند  

اما بی گمان صفا و سادگی میمرد ....  

اگر همه ثروت داشتند

 

اگر مرگ نبود   ؛  

همه کافر بودند ؛  

و زندگی بی ارزشترین کالا بود 

ترس نبود ؛ زیبایی نبود ؛ و خوبی هم شاید

 

اگر عشق نبود   ؛ 

به کدامین بهانه میگریستیم ومیخندیدیم؟  

کدام لحظه ی نایاب را اندیشه میکردیم؟  

و چگونه عبور روزهای تلخ را تاب میاوردیم؟  

آری بی گمان پیش از اینها مرده بودیم   ....  

 

 

اگر عشق نبود  

اگر کینه نبود ؛ 

قلبها تمامی حجم خود را در اختیار عشق میگذاشتند

 

اگر خداوند  ؛  

یک روز آرزوی انسان را برآورده میکرد  

من بی گمان  

دوباره دیدن تو را آرزو میکردم و تو نیز

هرگز ندیدن مرا 
 

انگاه نمیدانم 

براستی خداوند کدامیک را می پذیرفت 

دکتر شریعتی 

نوشته شده در شنبه 7 خرداد 1390برچسب:, ساعت 11:7 توسط محمد|